فکر کنم تو تاریخ ویل دورانت قسمتی که مربوط به تاریخ ایران میشه میخوندم که نوشته بود ؛ در زمان حافظ از هر دو نفری که تو تبریز راه میرفتند یک نفرشون شاعر بود ،ماشاا. . .  ماشاا. . . با این همه شاعری که ما داشتیم و داریم  دیگه شعری نمونده که ما بگیم ، کاش عقلا به اندازه یه بیتم  که شده برای ما میذاشتن . . . .

باور کنید از قبیله شعرا هستم

شعر هم خوب میگویم

مثلا دیشب ، تا سحر بیدار بودم و ، یه روند شعر میگفتم  ،

  اولین شعری که سرودم  صبح خوندم ،

 همسرم گفت عزیزم : بیخال شعر گفتن شو ،

 همه را گفتند و نوشتند پیش از من و تو ، شعرا هر چه تو خواندی و نوشتی  

خاصه آنجا که نوشتی ؛

آن غالیه خط گر سوی ما نامه نوشتی

گردون ورق هستی ما درننوشتی

هر چند که هجران ثمر وصل بر آرد

دهقان جهان کاش که این تخم نکاشتی

                                                                       فرزین